Καθώς κάποιοι δεν μπορέσατε να ακούσετε λόγω ώρας ή εργασιών, παρακάτω η εκπομπή του Σαββάτου όπου ήμουν προσκεκλημένη στο Music Society.Gr. Μιλήσαμε για το blog, το πως δημιουργήθηκε, την ιστορία του, την εργασία που απαιτείται στη συνέχεια, για τη θεματολογία του και για τον πολιτισμό. Ακούσαμε μουσικές μου επιλογές και προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων και εικαστικών εκθέσεων. Ευχαριστώ ξανά τον παραγωγό Νίκο Μάρο και το σταθμό για την πρόσκληση. Καλή ακρόαση!
* Ανάμεσα σε άλλα, στην εκπομπή ακούστηκαν προτάσεις για θέατρο, βιβλία και εικαστικά. Παρακάτω οι σχετικές δημοσιεύσεις των προτάσεων, μπορείτε να διαβάσετε παράλληλα καθώς θ' ακούτε την εκπομπή για καλύτερη ενημέρωση :
Τις προηγούμενες μέρες διάβασα το καινούργιο βιβλίο του κ. Γραμματικάκη. Αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, τον εκτιμώ ως άνθρωπο. Από τις απόψεις του που έχω διαβάσει σε συνεντεύξεις του και από τη συνολική παρουσία του. Είναι ένας από τους αξιότερους επιστήμονες και δασκάλους στη χώρα.
«Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής». Ο αστρολάβος υπήρξε για αιώνες ένα σπουδαίο όργανο ουράνιων μετρήσεων. Μέχρι τον 18ο αιώνα, υπήρξε εργαλείο καθοδήγησης των ναυτικών για τα ταξίδια τους. Με αυτό το συμβολισμό, ο συγγραφέας φιλοδοξεί αυτό το βιβλίο να είναι ένας αστρολάβος που θα ξεναγήσει τους αναγνώστες στα μυστικά του Ουρανού και της Ζωής.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μεγάλες ενότητες. Η πρώτη, που έχει τον τίτλο «Του Ουρανού», συγκεντρώνει κείμενα του συγγραφέα που αναφέρονται, με τρόπο απόλυτα εκλαϊκευμένο και προσιτό στο ευρύ κοινό, στα φαινόμενα του Σύμπαντος και στα συγκλονιστικά επιτεύγματα της επιστήμης. Ο καθηγητής ξετυλίγει κάποιες από τις επιστημονικές του γνώσεις, γράφοντας για το πώς γεννήθηκε το σύμπαν, για τους μακρινούς γαλαξίες, τη γη, τις εκρήξεις των άστρων, μυστικά της αστρονομίας. Και θέτοντας έτσι με εύστοχους τρόπους τη γήινη ματαιοδοξία στη θέση της :
«Δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ούτε το ηλιακό μας σύστημα ούτε καν ο ίδιος ο Γαλαξίας μας αποτελούν το κέντρο του Σύμπαντος. Ο πλανήτης Γη είναι μια ασήμαντη κουκίδα, που ανήκει σε ένα σχετικά ασήμαντο ηλιακό σύστημα, κι εκείνο πάλι ανήκει σε ένα γαλαξία από τους αρίθμητους που υπάρχουν. Η ιδιαιτερότητα της Γης, προς ώρας τουλάχιστον, είναι ότι φιλοξενεί ζωή.» (σ. 6)
«Ο Ήλιος είχε γεννηθεί! Λυπούμαι που θα ταράξω και πάλι τη ματαιοδοξία των γήινων, αλλά παρόμοιοι με τον δικό τους ήλιο, τον πολυύμνητο και υποτίθεται μοναδικό, υπάρχουν δισεκατομμύρια στο Σύμπαν».
«Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι τα άστρα δεν είναι αιώνια, όπως πίστευαν παλιότερα. Γεννιώνται κάποια στιγμή – το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα «λίκνο» αστεριών – ζουν ένα βίο πολυτάραχο, που διαρκεί συνήθως εκατομμύρια χρόνια, και έχουν, όπως και οι άνθρωποι, ένα αναπότρεπτο τέλος. Το Σύμπαν είναι γεμάτο από ιδιόμορφα αστρικά πτώματα.» (σ. 7)
Η βαθιά επιστημονική γνώση των φαινομένων του ουρανού, επιτρέπει στο συγγραφέα να μας διηγηθεί και τα πιο δύσκολα φαινόμενα με κατανοητό τρόπο. Όπως και τους φόβους του για το αύριο του πλανήτη : «Ο άνθρωπος δε σέβεται τις οικολογικές ισορροπίες του πλανήτη, ούτε το θαύμα και την ποικιλία της ζωής. Η ευχή μου είναι να αφυπνισθεί γρήγορα, πριν τα αδιέξοδα καταστούν δραματικά». (σ. 10)
Η δεύτερη ενότητα του βιβλίου, που έχει τον τίτλο «Της Ζωής», συγκεντρώνει κείμενα με καίριες επισημάνσεις του συγγραφέα για την κρίση, για την Ελλάδα, τους κατοίκους της, τα πάθη της Παιδείας και για την ανθρώπινη μοίρα. Πρόκειται για κείμενα βαθιάς αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, που θα έπρεπε να διαβαστούν από όλους.
«Είναι ένας πόλεμος δίχως ορατούς εχθρούς, ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία χωρίς μάχες στο έδαφος ή τον αέρα. Το μέτωπο μοιάζει να είναι άλλο: η ψηφιακή ανθρωπότητα εναντίον της πραγματικής ανθρωπότητας. Από τη μια πλευρά, οθόνες υπολογιστών, πίνακες χρηματιστηρίων που αλλάζουν διαρκώς νούμερα, άυλα όπλα. Από την άλλη, άνθρωποι φοβισμένοι ή σε απόγνωση, έντρομα έθνη και κυβερνήσεις που παραπαίουν. Πως θα χαρακτηρίζεται, μετά από μερικές δεκαετίες, η εποχή μας; Ως ο έσχατος παραλογισμός ή μήπως ως η αυτοκατάργηση ενός πολιτισμού; Αν η πραγματική ανθρωπότητα – και όχι η ψηφιακή – ανακαλύψει κάποιον δρόμο επιβίωσης, θα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον σημερινό εαυτό της». (σ. 156-157)
Κείμενα που εστιάζουν στα πάθη, στα ελαττώματα του έλληνα και το πως θα μπορούσε να αλλάξει το τοπίο της χώρας. Βαθύς γνώστης των δεινών της ελληνικής Παιδείας, ο Γ. Γραμματικάκης αφιερώνει έξι κεφαλαία για το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημαϊκή Διδασκαλεία, την εμπειρία του ως Πρύτανη και για προτάσεις του.
Επίσης, στο βιβλίο παρατίθενται κείμενα του γεμάτα προβληματισμό για τη δεκαετία μας, για τους πόλεμους, για την Τεχνολογία και για το μέλλον.
«Στο τυποποιημένο πάντως ερώτημα ‘τι σφράγισε περισσότερο τη δεκαετία που φεύγει;’, η απάντηση μοιάζει αυτονόητη. Δεν είναι οι τοπικοί πόλεμοι, η έξαρση της βίας, η οικονομική κρίση. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρξαν και παλιότερα. Τη δεκαετία σφραγίζει, αντίθετα και παράλληλα, η ανάπτυξη του διαδικτύου. Το διαδίκτυο πληροφορεί και σχολιάζει, γκρεμίζει συνήθειες αλλά και χτίζει νέες, διευκολύνει τη ζωή και ταυτόχρονα την αποστειρώνει. Εισχωρεί παντού: στις προσωπικές μας σχέσεις αλλά και στην αναίρεσή τους, στην τέχνη όσο και στη συλλογική μνήμη. Ο σύγχρονος υπολογιστής δεν καταγράφει απλώς τον πολιτισμό μας. Τον διαμορφώνει και τον προεκτείνει, και μάλιστα σε κατευθύνσεις ανεξέλεγκτες. Είναι παράδοξο: όσο οι δυνατότητες της επικοινωνίας πυκνώνουν – με το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, τις δορυφορικές συνδέσεις – τόσο η μοναξιά, η ανθρώπινη, μοιάζει να μεγαλώνει» (σ. 303)
Αμέτρητα βιβλία οικονομολόγων έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για την κρίση, σας προτείνω να διαβάσετε λοιπόν ένα βιβλίο από ένα φυσικό, λογοτέχνη και δάσκαλο. Αναμφισβήτητα αξίζει και ίσως να έχει να δώσει περισσότερο φως στα προβλήματα από ότι των οικονομολόγων.
Κλείνω τη σημερινή παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου με παράθεση σκέψεων του συγγραφέα :
«Αυτό λοιπόν που απαιτείται, καθώς ο 21ος αιώνας έχει κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα, είναι ένας καινούργιος ανθρωπισμός. Ένας ανθρωπισμός που δεν θα στηρίζεται σε δόγματα ή στον ρομαντισμό της άγνοιας, αλλά στη συνείδηση του εαυτού μας και τη γνώση· και ακόμα, στην πεποίθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι όχι μόνο αναγκαίος, αλλά και εφικτός.» (σ.11)
Υ.Γ. Θυμάμαι αρχές Φεβρουαρίου είχα παρακολουθήσει στην ΝΕΤ μια συνέντευξη του Γιώργου Γραμματικάκη στην εκπομπή "Στα άκρα". Μου άρεσαν οι απόψεις του, ήταν τέτοια η ταύτιση που ένιωσα ακούγοντας τον, που σκέφτηκα να μοιραστώ την εκπομπή εδώ μαζί σας. Δυστυχώς σήμερα, όπως ξέρετε, όλο το αρχείο της ΕΡΤ είναι μη προσβάσιμο. Δίχως να υπάρχει καμία ενημέρωση για το πότε θα υπάρξει πρόσβαση στις εκπομπές της. Ευτυχώς είχε προλάβει να το ανεβάσει κάποιο site στο διαδίκτυο, οπότε μπορείτε να τη δείτε εδώ. Εύχομαι σύντομα να υπάρξουν και πάλι εκπομπές / κανάλια που να δίνουν το μικρόφωνο σε τέτοιους ανθρώπους, γιατί έχουμε ανάγκη τη φωνή τους. Στη συγκεκριμένη εκπομπή είχε αναφερθεί και στο βιβλίο που παρουσιάζεται στην ανάρτηση, οπότε ένας επιπλέον λόγος για την παράθεση της :
Όποτε χρειάζομαι γαλήνη, ηρεμία, επιστρέφω στα 'καταφύγια' μου..
Είναι πάντα εκεί και δίνουν την πολυπόθητη αίσθηση πως μπορεί να υπάρξει αυτό το κάτι που συνεχώς απουσιάζει.
Διαφυγή από μια κοινωνία που η ευγένεια και η διακριτικότητα προσμετράται ως αδυναμία, που ως πιο ισχυρός θεωρείται όποιος φωνάζει πιο δυνατά ή μιλάει ακατάπαυστα. Ακούμε μόνο θορύβους και όχι λέξεις. Η ψυχή ζητά διαφυγή. Η τέχνη είναι πλέον ένα από τα τελευταία καταφύγια του σύγχρονου ανθρώπου, όπου μπορεί να βρει ουσία, αυθεντικότητα και αλήθεια.
Ένας δημιουργός με ευαισθησία και ποιότητα ήταν ο Δημήτρης Λάγιος. Μαγεμένος από τη λαική μας παράδοση, αφηνόταν στους ήχους της. Σεμνός, αθόρυβος, ταλαντούχος, ένας "οικειοθελώς εξαφανισμένος".
Όπως αναφέρει στο παρακάτω βίντεο η Μαλβίνα Κάραλη: "Ένα σιωπηλό παιδί. Στις μέρες μας οι σιωπηλοί δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να πουν, αντίθετα περισσότερο ομιλητικοί είναι κάποιοι άνθρωποι που θα είχανε κάθε λόγο να σωπαίνουν. Η εποχή μας δεν πάσχει μόνο από αφωνία, πάσχει και από ακατάσχετους θορύβους και από ακατάσχετη φλυαρία και ακόμη πιο ακατάσχετους ήχους".
Στην παρακάτω συνέντευξη το σιωπηλό παιδί, που με τη χαμηλωμένη φωνή του κατάφερνε να καλύπτει όλους τους θορύβους... Μια φράση του κυρίως συγκρατώ: "ξέρεις είναι μεγάλο πράγμα να είσαι άνθρωπος".
...όχι σήμερα... κανένα απολογισμό Κλείνω τα μάτια μου. Σιωπή γαλήνια.
"Να ονειρεύομαι, απ ' το παράθυρο να ταξιδεύω Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω. Η σωτηρία μου, είναι ο θάνατος και το κορμί σου Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω."
Ο Δ. Λάγιος (1952 - 1991) μουσικοσυνθέτης, από τους σημαντικότερους της γενιάς του. Δισκογραφικά ξεκίνησε το 1982 με τον δίσκο «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Επόμενοι δίσκοι του ήταν οι "Ο Αη-λαός"(1983), "Εδώ που γεννηθήκαμε" (1983), "Του Σολωμού και της Ζάκυνθος" (1986), "Εργα για ορχήστρα νυκτών οργάνων" (1989), "Ερωτική πρόβα" (1991), "Ίνα Τι" (1992), "Των Αθανάτων" (1994).
Τον Απρίλιο του 1991, ο Δημήτρης Λάγιος πεθαίνει από καρκίνο. Ήταν μόλις τριάντα εννέα ετών.
Σπάνια μοιράζομαι μαζί σας συνεντεύξεις εδώ.. Αν δεν κάνω λάθος, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη που επιλέγω να ανεβάσω στο blog. Και αυτό γιατί θεωρώ πως τη συγκεκριμένη αξίζει να τη δείτε και να παρουσιαστεί πιο ευρύτερα.
Πρόκειται για την καλύτερη, ίσως, συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά, κατά δική του δήλωση, με το δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Σαχίνη στην εκπομπή "Αντιθέσεις". Η συζήτηση έλαβε χώρα στις 3 Δεκεμβρίου του 2010 στο κανάλι Kρήτη ΤV.
Σε τέτοιες εποχές έχουν μεγαλύτερη αξία οι σκέψεις ακαδημαϊκών Δασκάλων, πόσο μάλλον όταν θίγουν σημαντικά ζητήματα.. Ο κ. Γιανναράς στη συγκεκριμένη συνέντευξη μιλάει για την κρίση, αυτή τη "συντελεσμένη καταστροφή", καθώς σύμφωνα με τον ίδιο, πλέον "δεν έχουμε άλλη λύση από το να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους". Λόγια γνώσης, αλήθειας, ουσίας και αυτοκριτικής.
Η συνέντευξη ανέβηκε, επειδή ίσως κάποιοι από εσάς, έχετε την ανάγκη και την επιθυμία να ακούσετε το λόγο ενός Δασκάλου και γνώστη της Ιστορίας. Αν ενδιαφέρεστε, τότε αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο, να μην τη χάσετε.
Το μεσημέρι της Κυριακής (27/06) συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Βαρσαμάκη σε ένα καφέ της Πλάκας. Ο Γιώργος Βαρσαμάκης, ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους συνθέτες, μιλάει για την έως τώρα μουσική του πορεία, τις απόψεις του, αλλά και για την παράσταση που δίνει την 1η Ιουλίου στο Φεστιβάλ Πέτρας με την ορχήστρα του.
Μια απολαυστική συνέντευξη! Καλή σας ανάγνωση! :)
Roadartist:Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Γιώργος Βαρσαμάκης: Στα επτά ξεκίνησα, θέλοντας να μάθω πιάνο. Ο πατέρας μου έχει πάθος με τη μουσική, παίζει ερασιτεχνικά κιθάρα και μπουζούκι.. Από μικρός είχα κυρίως λαϊκά ακούσματα, μα για κάποιο λόγο είχα μια ιδιαίτερη αγάπη για το πιάνο. Τελείωσα το Εθνικό Ωδείο, πήρα δίπλωμα, έκανα τα ανώτερα θεωρητικά, αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.
R: Αρκετοί υποστηρίζουν ότι στην εποχή μας δεν παράγεται τίποτα το αξιόλογο πολιτισμικά. Κατά την γνώμη μου, η δική σου δουλειά είναι μια από εκείνες που μας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο! Εσύ τι λες; Παράγεται πολιτισμός σήμερα;
ΓΒ: Ναι παράγεται πολιτισμός σήμερα, αλλά όχι μαζικά και όχι τόσο μέσα από θεσμούς. Παράγεται μεμονωμένα από τον καθένα. Κυρίως από προσωπικές επιλογές, δηλαδή κάποιος επιλέγει να κάνει κάποια πράγματα και αν τον δουν, αν τον βρουν, θα εμφανιστεί.
R: Μπορείς να αναφέρεις κάποια παραδείγματα από το μουσικό χώρο;
ΓΒ: Τώρα τελευταία η Μόνικα, η οποία για μένα παράγει πραγματικά όμορφη μουσική. Ο Ντάντος έβγαλε κάποια ωραία κομμάτια. Υπάρχουν γενικώς πολύ σημαντικές προσπάθειες, που η καθεμία βέβαια έχει το δικό της κοινό. Ο Παυλίδης είναι μια πολύ σοβαρή προσπάθεια του εναλλακτικού τραγουδιού. Προσωπικά έχω ενθαρρυνθεί τελευταία με πράγματα που βλέπω να παράγονται.
R: Σημαντικό ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ, τα οποία κυρίως προωθούν ακούσματα με κριτήρια αμιγώς εμπορικά..
ΓΒ: Αυτά πάντα παίζουν το ρόλο! Υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα μα δεν ακούγονται! Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν έχουνε ακουστεί ποτέ και είναι πολύ αξιόλογοι. Απλά για κάποιο λόγο δεν τους πέφτει η προβολή που τους αναλογεί. Αυτό συνέβαινε πάντα, απλά τώρα ίσως να είναι πιο έντονο. Αλλά όμως εγώ το βλέπω θετικά αυτό και δεν με κάνει να πιστεύω πως δεν παράγεται κάτι, επειδή δεν το βλέπω.. Συνήθως λένε πως «αν κάτι δε το πει στην τηλεόραση, δεν υπάρχει»! Πιστεύω πως αυτή η λογική δεν ισχύει. Ίσως δεν είναι στους στόχους να παραχθεί περισσότερος πολιτισμός, παρά μόνο χρήμα. Μα και από εμάς εξαρτάται, αν θα δούμε γύρω μας τον πολιτισμό.. Δεν είναι σωστό κάποιος όλη μέρα να βλέπει τηλεόραση και μετά να υποστηρίζει ότι δεν παράγεται πολιτισμός. Αν θα ψάξεις, θα βρεις αξιόλογα πράγματα. Θυμάμαι και πιο μικρός, με ότι «μέσα» υπήρχαν τότε, έψαχνα και έβρισκα αξιόλογους δημιουργούς..
photo by roadartist
R: Σε ένα email σου την προηγούμενη εβδομάδα, μου έγραψες την παρακάτω φράση: «Είναι μια εποχή που μας έχει στήσει λιγάκι στον τοίχο, μα δεν πρέπει να μας φύγει η δημιουργική μας διάθεση». Ο άνθρωπος σήμερα έχει τη διάθεση και το χρόνο να αφεθεί στη δημιουργία και στην τέχνη;
ΓΒ: Έχει λιγότερη διάθεση και λιγότερο χρόνο, αλλά πιστεύω όμως έχει! Το θέμα είναι να το έχεις μέσα σου! Αν το έχεις μέσα σου, τότε θα σου βγει. Ένα λεπτό έχεις; Τότε ένα λεπτό θα κάνεις τέχνη, δε ξέρω τι θα είναι αυτό, ο καθένας μας δημιουργεί με το δικό του τρόπο. Σαφώς αυτή η εποχή που διανύουμε σε καταβάλλει, σαφώς και σε στριμώχνει στο τοίχο, αλλά νομίζω πως αν το έχεις, θα το βγάλεις..
R: Την προηγούμενη εβδομάδα, την ίδια ώρα που παιζόταν ο αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αργεντινή, σχεδόν 4.000 άνθρωποι είχαν κατακλύσει τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής όπου παρακολούθησαν σε γιγαντο-οθόνες την απευθείας μετάδοση της συναυλίας της Φιλαρμονικής της Βιέννης υπό τον Ρικάρντο Μούτι. Αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, μια ένδειξη ότι υπάρχει ένα κοινό που ενδιαφέρεται και διψά για τέτοιου είδους μουσική. Η ορχηστρική μουσική στην Ελλάδα έχει αποδέκτες;
ΓΒ: Έχει αποδέκτες, απλά σχετίζεται με αυτό σε ό,τι λέγαμε πριν. Όπως έχω δει από τις δουλειές μου, γιατί έχω ξεκινήσει από το 2004 και έχω κάνει τρεις δίσκους, υπάρχει ανταπόκριση. Ούτε εγώ το περίμενα. Έγινε όμως εφόσον ο Μελωδία περισσότερο, αλλά και το Τρίτο και το Δεύτερο Πρόγραμμα, για κάποιο λόγο ανέδειξαν κάπως τη δουλειά μου και ειδικά τώρα με το τελευταίο δίσκο μου, τα «Μυστικά Παραμύθια». Στο βαθμό βέβαια που αναλογεί να έχει ανταπόκριση αυτού του είδους η μουσική. Δε θεωρώ πως θα έχει όσο π.χ. ένα τραγούδι του Ρουβά. Αλλά όμως έχει.
R:Η μουσική που συνθέτεις έχει μια ξεχωριστή δυναμική και ευαισθησία. Επίσης και οι τίτλοι των τριών δίσκων σου, όσο και οι τίτλοι των κομματιών, παραπέμπουν στο όνειρο, στην διαφυγή και στην ελπίδα. “Born, reborn”, «3 πτήσεις με αερόστατο», «Μυστικά παραμύθια». Είναι έτσι; Πόσο ανάγκη έχουμε στη σημερινή εποχή για ελπίδα και για όνειρο;
ΓΒ: Παρόλο που μπορεί να ακούγονται μελαγχολικά και νοσταλγικά τα κομμάτια - μου έχουνε πει διάφορα - παρόλα αυτά είναι όντως συνυφασμένα με την αισιοδοξία, το όνειρο και την ελπίδα. Διαφορετικά δε θα έμπαινα καν στην διαδικασία. Ναι, αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύουν τα έργα μου για μένα. Μια κρυφή αισιοδοξία..
Συνήθως λένε πως «αν κάτι δε το πει στην τηλεόραση, δεν υπάρχει»! Πιστεύω πως αυτή η λογική δεν ισχύει. Ίσως δεν είναι στους στόχους να παραχθεί περισσότερος πολιτισμός, παρά μόνο χρήμα. Μα και από εμάς εξαρτάται, αν θα δούμε γύρω μας τον πολιτισμό..
R:Τι σου δίνει την έμπνευση για να συνθέσεις;
ΓΒ: Η καθημερινότητα, τα συναισθήματα, οι εικόνες..
R:Έχεις γράψει μουσική και για θεατρικές παραστάσεις..
ΓΒ: Ναι για θεατρικές παραστάσεις, για μια ταινία μικρού μήκους, για παιδικά..
R: Είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα να είσαι σήμερα Έλληνας;
ΓΒ: Δε το έχω δει ποτέ έτσι. Εγώ γενικότερα εστιάζω στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου και έπειτα από πού κατάγεται.. Σίγουρα λόγω της κρίσης, δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά εντάξει δεν νομίζω ότι θα πρέπει όλο αυτό να μας «ρίξει» κάπως. Εγώ βλέπω πως είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας, έτσι όπως εμείς οι ίδιοι έχουμε φέρει τα πράγματα. Για κανένα άλλο λόγο. Δηλαδή είναι απλά μια εποχή που αισθανόμαστε δύσκολα. Μα και στο εξωτερικό δεν είναι καλύτερα τα πράγματα και εκεί δύσκολα είναι. Απλά εκεί μπορεί να έχεις και μερικές επιλογές, ευκαιρίες παραπάνω. Επίσης, η παιδεία είναι αναπτυγμένη περισσότερο. Εδώ μπορεί να δυσκολευόμαστε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ντρεπόμαστε, δεν είναι αυτό σωστό.
R: Αγαπημένοι καλλιτέχνες;
ΓΒ: Λόγω σπουδών, από επτά χρονών που ξεκίνησα το πιάνο, έπαιζα κυρίως συνθέτες ρομαντικής και κλασικής περιόδου. Όμως πιο αγαπημένοι είναι ο Μπετόβεν και ο Μπαχ. Μετέπειτα μπήκε ο μινιμαλισμός, το οποίο σαν ρεύμα για μένα είναι από τα πιο αξιόλογα. Αγαπημένοι ο Cage, o Philipp Glass, ο Mertens, τον οποίο θεωρώ μια ιδιοφυΐα. Έπειτα από Ελλάδα ο Σκαλκώτας, η Καραΐνδρου, ο Κηπουργός. Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης ως επιρροές είναι αυτονόητοι και δεν τους αναφέρεις καθόλου.. R: Καθώς αυτή η συνέντευξη πρόκειται να δημοσιευθεί σε blog, θα ήθελα να μου πεις την άποψη σου για την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου και ιδιαίτερα για τα blogs, τα οποία πλέον είναι αρκετά ισχυρά.
ΓΒ: Θετική! Πιστεύω πως ο καθένας, από το κάθε blog που επιλέγει να διαβάσει, θα πάρει κάτι.. Είναι στο χέρι μας οι επιλογές και η χρήση του διαδικτύου. Μέσα από αυτό, έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους. Το αρνητικό είναι όταν σου ξεφεύγει η διαχείριση.
R:Σε λίγες μέρες, την 1η Ιουλίου, θα παρουσιάσεις με την ορχήστρα σου στο Φεστιβάλ Πέτρας μια παράσταση. Θες να μας μιλήσεις για αυτή;
ΓΒ: Αυτή η παράσταση θα έχει όνομα «Μυστικά Παραμύθια» και θα είναι χωρισμένη σε δυο μέρη. Παράλληλα θα υπάρχει προβολή εικόνας και βίντεο κάποιων θεμάτων. Η οπτικοποίηση έχει γίνει από μια συνεργάτιδα μου την αρχιτέκτονα Γρηγορία Μπαλμπούζη. Η ορχήστρα μου θα είναι οι γνωστοί μουσικοί με τους οποίους συνεργάζομαι. Θα είμαστε εννέα άτομα, ένα κουαρτέτο εγχόρδων, δύο πνευστά, κρουστά, ο Γιώργος Τοσικιάν στην κιθάρα και εγώ στο πιάνο. Θα είναι μια συναυλία μόνο με μουσική…
R: Θα είναι σίγουρα ξεχωριστή βραδιά! Σε ευχαριστώ πολύ και εύχομαι κάθε επιτυχία.
ΓΒ: Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ, και εύχομαι κάθε επιτυχία και καλό κουράγιο στις δικές σου προσπάθειες.
Στο video που ακολουθεί, αποσπάσματα από προηγούμενη παράσταση του Γιώργου Βαρσαμάκη και της ορχήστρας του στο Θέατρο Πέτρας.. Κλείστε τη μουσική από δίπλα, για να απολαύσετε στιγμές από την παράσταση...
Το απόγευμα της Παρασκευής (18/09) συναντηθήκαμε με την Νεφέλη Λιούτα σε ένα καφέ της Πλάκας. Συζητήσαμε για τις σκέψεις, τα όνειρα της, αλλά και για την επικείμενη συμμετοχή της στο Going Youth Festival.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η ματαίωση και η δυσπραγία, είναι όμορφο να δίνεται ο λόγος σε νέους πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς.
Η Νεφέλη είναι 19 ετών και σπουδάζει νομικές επιστήμες στην Αθήνα. Έχει πάρει ένα πτυχίο στο βιολί και συνεχίζει για δίπλωμα. Παίζει κιθάρα, πιάνο, τραγουδάει και γράφει. Έχει δουλέψει δυο καλοκαίρια στο καλλιτεχνικό τμήμα γνωστής εφημερίδας. Θα συμμετάσχει στο Going Youth Festival στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, Πειραιώς 100, παρουσιάζοντας κείμενα, μουσική και βίντεο.
Αυτή την Τετάρτη 23/9/09, στις 19.30 στην αίθουσα Δ7.
Συζητήσαμε για αρκετά θέματα που μπορούν να απασχολούν δυο νέους ανθρώπους στην εποχή μας.. Ακολουθεί μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Καλή σας ανάγνωση!! :)
Roadartist: Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για ένα νέο καλλιτέχνη στην σημερινή εποχή;
Νefeli:Καλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πια κάποιος που να πει ότι είναι εύκολα τα πράγματα. Και γιατί πια το myspace δίνει την ευκαιρία στον καθένα να ανεβάσει τραγούδια και δέχεσαι μια πληθώρα. Εγώ για παράδειγμα δέχομαι request από μπάντες, μπαίνω στην σελίδα τους, δεν προλαβαίνω να ακούσω τα κομμάτια και περνάει στα αζήτητα. Σίγουρα βγαίνουν πιο πολλά πράγματα, αλλά χάνεις περισσότερα. Επίσης, το θέμα «προώθηση» είναι πολύ ζόρικο, πολύ ύπουλο και πολύ με το συμφέρον και το χρήμα. Δεν νομίζω ότι πράγματα που αξίζουν να βγουν προς τα έξω, έχουν βρει το δρόμο, ή ότι θα τον βρουν. Παρόλο που έχουμε αρκετές δυνατότητες σήμερα, νομίζω ότι αναλογικά έχουνε αυξηθεί και οι δυσκολίες. Άρα δεν μπορείς να ποντάρεις σε αυτό, σίγουρα σε καμία περίπτωση βιοποριστικά και δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα απευθυνθείς σε κόσμο πιο έξω. Το αφήνεις περισσότερο για τους φίλους σου..
R: Υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό σου να πας στο εξωτερικό?
Ν: Όχι!
R: ..Δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη?
Ν: Δεν είμαι έτοιμη να αφήσω την Αθήνα. Δε θα μπορούσα να φύγω από την Ελλάδα πολύ εύκολα.. Το συζητούσα εχτές και με ένα φίλο μου, ο οποίος μου έλεγε πως δεν αντέχει άλλο και θέλει να φύγει.. Ίσως επειδή είμαι πιο μικρή, δεν έχω δει ακόμη τις δυσκολίες, προτιμώ να μείνω εδώ.. Η νοοτροπία μου είναι ‘αθηναϊκή’…
R: Τι σε χαλάει στην Ελλάδα?
Ν: Είναι πολλά νομίζω.. Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη κατάσταση στα πράγματα. Τα βρίσκω όλα συγχυσμένα. Σε όποιον τομέα και αν το πάρουμε. Ούτε στην πολιτική βλέπω κάτι αρκετά δυναμικό με ξεκάθαρη άποψη που να μπορώ να ταυτιστώ μαζί του και να πω με αποφασιστικότητα ότι «αυτό θα ακολουθήσω» και ότι «ταυτίζομαι» απόλυτα με τις απόψεις του. Στον πολιτισμό επίσης τα πράγματα είναι όπως και στην πολιτική. Δεν υπάρχει η «ιδιαίτερη» άποψη και όταν υπάρχει, πολλές φορές χαντακώνεται. Γενικά νομίζω όμως εκτός από την Ελλάδα, ότι σε όλο τον κόσμο αυτό που βλέπω είναι ότι σαν να έχουνε γίνει τα πράγματα στατικά σε κάποιους τομείς. Ενώ έχουμε τόσα εφόδια για να γίνει κάτι καλύτερο, μοιάζει σαν να γυρνάμε όλο πίσω, και κάποια στιγμή περιμένω ότι θα φτάσουμε πολύ κάτω.., αλλά μετά από αυτό δεν υπάρχει πιο κάτω.., πρέπει τότε να πας προς τα πάνω. Άρα νομίζω χρειαζόμαστε αυτό το κάτω σύντομα.
"νέοι άνθρωποι να φανατίζονται και να παθιάζονται όπως ο βουλευτής στη βουλή. Για πράγματα που αφενός δεν τα έχεις βιώσει ακόμα, αφετέρου τα «μασάς» και τα λες, επειδή έτσι τα έχεις ακούσει. Δεν περνάνε το στίγμα της νεολαίας. Είναι γερασμένες φωνές"
R: Ο νέος άνθρωπος έχει σήμερα φωνή? Η φωνή του εισακούγεται?
Ν: Δεν μπορώ να πω ότι δεν ακούγεται, όχι όσο θα έπρεπε σίγουρα. Αλλά νομίζω ότι ο νέος άνθρωπος δεν το στηρίζει πάντα. Βλέπω και στην σχολή μου τα παιδιά με τι νοοτροπία ξεκινάνε και ποιες είναι οι προτεραιότητες τους. Νομίζω ότι ακόμα και αν μας δινόταν η ευκαιρία να ακουστεί η φωνή μας περισσότερο, θα το πνίγαμε μόνοι μας σε κάποιες φάσεις.
R: Δεν περίμενα να πεις κάτι τέτοιο (...)..
Ν: Το λέω επειδή είμαι & στην Νομική.. Όπου οι κοπέλες θα ξυπνήσουν 8 η ώρα και θα βάλουνε γόβα και θα βαφτούνε για να έρθουνε στην σχολή, ενώ τα αγόρια θα έρθουνε με την γραβάτα και το χαρτοφύλακα. Οπότε από αυτούς δεν μπορώ να περιμένω πολλά. Είναι και ένας λόγος που δεν πηγαίνω συχνά στην σχολή..
R: Με αυτό που λες, συμφωνώ απόλυτα...
Ν: Τελείωσα το σχολείο και πήγα στην σχολή, πιστεύοντας πως θα βρω κάτι διαφορετικό. Ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, που έχουνε άποψη και την πιστεύουνε. Αντίθετα, βλέπω παιδάκια που διαβάζανε πολύ στο σχολείο και την δηλώσανε επειδή ήταν υψηλή επιλογή. Για να έχουνε το δικηγορικό γραφείο, που ίσως και να υπάρχει ήδη. Ήταν λίγο απογοήτευση αυτό στην αρχή.. Και το χειρότερο που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι για να κάνεις παρέες, πρέπει να μπεις σε παράταξη.. μόνο κυρίως έτσι τις κάνεις..
R: Αυτός ο φανατισμός με τα κόμματα στις σχολές, δεν είναι απογοητευτικός?
Ν: Τα κόμματα, μπορεί να είμαι λίγο απόλυτη, αλλά βρίσκω ότι δεν έχουνε καμία ουσιαστική πολιτική θέση. Δε μπορώ να δεχτώ σαν κόμμα, το να σου λένε «έλα να βγάλουμε φωτοτυπίες τις σημειώσεις», δε βρίσκω κάπου την πολιτική σκοπιμότητα. Επίσης αυτό που λες, νέοι άνθρωποι να φανατίζονται και να παθιάζονται όπως ο βουλευτής στη βουλή. Για πράγματα που αφενός δεν τα έχεις βιώσει ακόμα, αφετέρου τα «μασάς» και τα λες, επειδή έτσι τα έχεις ακούσει. Δεν περνάνε το στίγμα της νεολαίας. Είναι γερασμένες φωνές..
R: Ας επιστρέψουμε στη μουσική.. Σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες? Ποιες ήταν οι πρώτες σου επιρροές?
Ν: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, πολύ-πολύ ψηλά (γέλια).. Μάλαμας και Τρύπες από πολύ μικρή. Και νομίζω εκεί σταματάνε οι Έλληνες καλλιτέχνες που με επηρεάζουν χρονικά. Αυτά τα ονόματα κάνανε κάτι καινούργιο την περίοδο που εμφανίστηκαν. Οι Τρύπες ήταν η ροκ που χρειαζότανε, που δεν υπήρχε έτσι πιο «γερά». Ο Μάλαμας ήταν – κακή λέξη το «έντεχνος» - αλλά ήταν ένας «έντεχνος» καλλιτέχνης που όσο να’ ναι προχώρησε τα πράγματα. Ο Θανάσης έβαλε το «πραγματικό» στοιχείο.
R: Κατά πόσο σε έχει επηρεάσει η οικογένεια σου σε αυτό?
Ν: Full! (γέλια) Νομίζω ότι η μισή μου προσωπικότητα και παραπάνω είναι η οικογένεια μου. Και η μαμά με τις κατευθύνσεις που έχει δώσει. Ο μπαμπάς που πηγαίνω ακόμη μαζί του στις συναυλίες.. Ό,τι ακούει, ακούω και ό,τι ακούω, ακούει.. Είναι η βασική επιρροή μου και είναι οι καλύτεροι μου φίλοι πάνω από όλα. Για να είμαι ειλικρινής, χαίρομαι που έχω τέτοια καλή σχέση με την οικογένεια μου..
R: Στο myspace έχεις ανεβάσει ένα video από συμμετοχή σε συναυλία, όπου απαγγέλεις κάποιους στίχους από το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη «τα δέντρα»..(Παρακάτω στο post παρατίθεται το σχετικό video). Είναι προφανές ότι πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο ως προς το περιβάλλον. Εμείς κυρίως ως νέοι άνθρωποι τι πιστεύεις πως μπορούμε να κάνουμε για να γίνει η πόλη ομορφότερη?
Ν: Να μην χτίζουμε parking εκεί που δεν χρειάζεται, να φυλάμε τα λίγα δέντρα που μας έχουνε μείνει.. Υπάρχουνε όλες αυτές οι κινήσεις για ανακύκλωση και για πράσινο που μπορείς να τις έχεις στο μυαλό σου. Ή τουλάχιστον μπορείς να μην αφήνεις όλο το βράδυ τον υπολογιστή σου ανοικτό, ή να μην αφήνεις τα φώτα σου όλο το βράδυ ανοικτά να καίνε.. Πρέπει να φυλάξουμε το πράσινο!
R: Αισθάνεσαι ελεύθερη να δημιουργήσεις? Όχι από την άποψη της λογοκρισίας, αλλά σε αυτή την εποχή και την κοινωνία..
Ν: Μάλλον αισθάνομαι ελεύθερη γιατί μου δίνει πολλά ερεθίσματα. Και με τα καλά της και με τα κακά της. Για τα καλά της εποχής θα ήθελα να μιλήσω, για τα κακά δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω..
R: Τι αναζητά ο καλλιτέχνης?
Ν: ..(γέλια).. Προσωπικά αν μιλήσω για μένα, ξεκίνησα μάλλον να γράφω και να τραγουδάω επειδή δεν είμαι εκδηλωτικός άνθρωπος. Σε κάποια φάση φοβήθηκα πως θα περιοριστώ στο γράψιμο και δε θα μιλώ στους δικούς μου, αλλά τελικά έγινε το αντίθετο. Έχω γίνει περισσότερο εκδηλωτική μέσα από αυτό..
R: Αρκετοί ισχυρίζονται ότι το internet αποξενώνει τους ανθρώπους. Εγώ είμαι απόλυτα αντίθετη σε αυτή την άποψη. Ποια είναι η δική σου γνώμη? Κατά πόσο βοηθάνε ένα άνθρωπο οι νέες τεχνολογίες?
Ν: Έχει να κάνει με το πώς θα το χειριστείς. Αν είναι να αποξενωθείς, θα αποξενωθείς και χωρίς το internet. Νομίζω αντίθετα, ότι σου δίνει τις ευκαιρίες. Φέρνει ανθρώπους πιο κοντά, είναι πολύ πιο εύκολο να δημοσιοποιήσεις πράγματα σου. Είσαι πιο ελεύθερος, δεν εξαρτάσαι από κάποια δισκογραφική, ή από κάποιο εκδοτικό οίκο. Χάνεσαι ίσως πιο εύκολα, για το λόγο που είπαμε και πριν, της πληθώρας. Αλλά σου λέω, νομίζω ότι η αποξένωση είναι στο χέρι σου, όχι στο διαδίκτυο.
R: Τι σε εμπνέει?
Ν: Τα πάντα! (γέλια) Τα συναισθήματα τα πρωταρχικά, τα έντονα. Ο κόσμος που βλέπω έξω.. Ο δικός μου κόσμος, αυτοί που ξέρω. Ότι ακούω, ότι διαβάζω. Τα χρώματα γενικά. Και τα πιο γκρι, και τα πιο χρωματιστά. Για παράδειγμα, η Πατησίων με εμπνέει αφάνταστα για κάποιο λόγο. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου μέρη να περνάω. Και ότι μπορεί να μου προκαλέσει συγκίνηση. Κλισέ απάντηση, αλλά έτσι πάει (γέλια).
R: Τι ονειρεύεται η Νεφέλη?
Ν: Τα όνειρα μου αρχικά είναι τα πρακτικά. Να μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου για να μπορώ να πατάω στα πόδια μου. Είναι και αυτό ένα θέμα. Όνειρο μου είναι να μην αλλοιωθώ, να μη χαθώ μέσα σε αυτά που απειλούν να με αλλάξουν και να με κάνουν τετράγωνη, τυποποιημένη, κονσερβοποιημένη.. Όνειρο μου είναι να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους, τους δικούς μου και τους ξένους, να τους έχω αφετηρία και τέρμα μου...
R: Αυτή την εβδομάδα ξεκινά στο Γκάζι για δεύτερη χρονιά το Going Youth Festival. Ένα Φεστιβάλ με νέους δημιουργούς έως 29 ετών, στο οποίο θα συμμετάσχεις. Θες να πεις λίγα λόγια για το Φεστιβάλ?
Ν: Ναι, πρόκειται για ένα πανελλαδικό φεστιβάλ νέων δημιουργών που ξεκινά στην Τεχνόπολη και το οποίο διεξάγεται για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Διοργανώνεται από τις «Διαδρομές Πολιτισμού» και τελείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Θα περιλαμβάνει παραστάσεις θεάτρου, χορού, μουσικά συγκροτήματα, φωτογραφία, εικαστικά, video-art. Ακόμη, θα πραγματοποιούνται στον προαύλιο χώρο δρώμενα όπως skate, graffiti, installations, street art κ.ά. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ με συμμετοχές από νέους καλλιτέχνες έως 29 ετών. Ο στόχος του είναι, όπως έχω διαβάσει, να αναδείξει καλλιτέχνες από την περιφέρεια και την Αθήνα, που έχουνε κάτι διαφορετικό να πούνε.
R: Ποια είναι τα συναισθήματα σου? Πως αισθάνεσαι? Ανυπομονείς? (γέλια)
N: Ανυπομονώ, γιατί θα είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιάσω δικά μου πράγματα, όχι μόνο σε φίλους μου. Περιμένω πως & πως.. Να δω τι θα κάνω εγώ εκείνη τη στιγμή και πως θα περαστεί προς τα έξω…
"Όνειρο μου είναι να μην αλλοιωθώ, να μη χαθώ μέσα σε αυτά που απειλούν να με αλλάξουν και να με κάνουν τετράγωνη, τυποποιημένη, κονσερβοποιημένη.. Όνειρο μου είναι να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους, τους δικούς μου και τους ξένους, να τους έχω αφετηρία και τέρμα μου..."
R: Τι ακριβώς θα παρουσιάσεις? Πες μας για την συμμετοχή σου.
Ν: Το project έχει τίτλο «Nefeli Walking Undercover: Οι Πιο Όμορφες Μέρες Μας». Οι πιο όμορφες μέρες περνάνε ήσυχα απ' το πλάι μας και αφήνουν μετέωρους ψιθύρους. Τους κατεβάζουμε στη γη και τους κάνουμε δικούς μας. 3 undercover καλλιτέχνες σε ένα οπτικοακουστικό project που συνδυάζει μουσική, λόγο και εικόνα για όλους αυτούς τους ανεπαίσθητους ψιθύρους. Εγώ θα συμμετάσχω με φωνή, κιθάρα, βιολί, πιάνο και κείμενα. O Σταύρος Παργινός θα παίξει τσέλο και ο Σταύρος Γεωργιόπουλος με video art.Αυτή την Τετάρτη 23/9/09, στις 19.30 στην αίθουσα Δ7.
R: Νεφέλη σε ευχαριστώ πολύ για όσα συζητήσαμε, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε όσα κάνεις. Όσοι μπορούν αξίζει να παραβρεθούν αυτή τη Τετάρτη στις 19.30 στο Γκάζι να σας απολαύσουν!
Ν: Ευχαριστώ πολύ και εγώ. Θα χαρώ να έρθει κόσμος να παρακολουθήσει από κοντά όλα όσα ετοιμάσαμε.
Το απόγευμα της Πέμπτης (09/07) συναντηθήκαμε με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο σε ένα καφέ του κέντρου. Ο Άλκης μιλάει για την έως τώρα μουσική του πορεία, τις ιδέες του, αλλά και το 1ο Φεστιβάλ Οβριοκάστρου, όπου συμμετέχει ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος. Μια απολαυστική συνέντευξη! Καλή ανάγνωση! :)
Roadartist: Όταν κάποιος σε βλέπει liveδυο πράγματα κυρίως τον κερδίζουν. Τα πόσα πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα παίζεις, και η θετική ενέργεια που εκπέμπεις. Ο Μαχαιρίτσας μάλιστα σε έχει αποκαλέσει «άνθρωπο-ορχήστρα» και «παιδί για όλες τις δουλειές».. Πόσα ακριβώς μουσικά όργανα παίζεις?
Άλκης: Κοίτα ναι.. έχει πλάκα αυτό που λένε «ο άνθρωπος ορχήστρα», μου θυμίζει τσίρκο.. Ξέρεις.. ο «μπάμπης ο σουγιάς», το «κορίτσι λάστιχο» κάτι τέτοια (γέλια) και έχω μια ωραία ανάμνηση από το ..τσίρκο γενικά (γέλια).. Anyway, παίζω αρκετά όργανα, αλλά ουσιαστικά έχω σπουδάσει τρομπόνι είμαι διπλωματούχος, πάω για δίπλωμα στο βιολί, θεωρητικά με τον Μιχάλη Ροζάκη, στη μουσικολογία προσπαθώ να τελειώσω, κλασικό μαντολίνο και εκεί να προχωρήσω για δίπλωμα σιγά-σιγά… Αλλά ναι γενικώς παίζω και άλλα μουσικά όργανα, εννοώ σε πολύ καλό επίπεδο.. Παίζω κιθάρα, πιάνο, μπαγλαμά, ζουράδες, φυσαρμόνικα, γενικά ότι πιάνω.. καταπιάνομαι.. αλλά δεν είμαι κιθαρίστας, ούτε πιανίστας.. Παίζω σε αρκετά καλό επίπεδο. «Μελέτη και απομόνωση», λέω για τους νέους ότι χρειάζεται.
R: Πότε και πως ξεκίνησες να γράφεις μουσική;
A: Η γιαγιά μου με πήγε 5,5 χρονών σε ένα ωδείο. Με ρώτησαν τότε «τι όργανο θες να μάθεις», εγώ απάντησα «βιολί». Όλοι μου έλεγαν να μην αρχίσω με το βιολί, γιατί είναι αρκετά δύσκολο.. Όσο μου το έλεγαν αυτό, τόσο εγώ επέμενα στο βιολί.. Ε, τελικά πήρα βιολί, μετά είδα «τι εστί βερίκοκο» που λέμε.. (γέλια) Έπειτα πήγαμε Κερατέα, άρχισα να μαθαίνω τρομπόνι στην Φιλαρμονική με τον μαέστρο μου τον Θάνο Αναστόπουλο. Ήμουν τυχερός στους δασκάλους.. Είχα τον Μιχάλη τον Ροζάκη, που «έφυγε» εφέτος.. Ένας μεγάλος συνθέτης και θεωρητικός για την Ελλάδα.. Από τους λίγους μαέστρους που έχουνε παραιτηθεί.. Καταλαβαίνουμε γιατί..
R:Ο πρώτος σου δίσκος «Γαμώ την καταδίκη μου», είχε αρκετές καλές συνεργασίες. Πόσο σε βοήθησαν;
Α: Κοίτα ήταν αρκετά δύσκολη όλη η δουλειά αυτή.. Γιατί είμαι πολλά χρόνια στην δουλειά ως μουσικός, από τα 18 παίζω επαγγελματικά. Σκέψου πως οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2003 και ο δίσκος κυκλοφόρησε Οκτώβριο του 2008. Εννοώ όχι απλά αργούσα, αλλά είχα φάει “Χ” από όλες τις εταιρείες. Και δυο, και τρία.. Έχω δει το δίσκο μου στα σκουπίδια ας πούμε.., ενώ πάω για δεύτερο ραντεβού σε εταιρεία.Οι συνεργασίες ναι, ήρθανε πολύ φιλικά, με πολύ κόπο να τους μαζέψω όλους.. Τους ευχαριστώ πολύ. Πολύ σημαντική η συμμετοχή του κυρίου Σπύρου Σακά, στο «Νηπενθές» ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι. Ο δίσκος έγινε μετά από πολλά βάσανα, δυσκολίες και δάνεια. Όλη η παραγωγή, ενορχήστρωση, στίχοι, μουσική είναι δική μου. Όταν με ρωτάνε παιδιά αυτό ακριβώς τους λέω: «Τρέχα κάνε τη δουλειά και τρέχα να βγεις στη γύρα».. Σκέψου εγώ έπαιρνα «όχι» από όλες τις εταιρείες, και μου έστελναν μηνύματα παιδιά που με έβλεπαν στις συναυλίες, να τους βοηθήσω.. «εσύ που παίζεις με όλους και τους ξέρεις όλους».. Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να κάνουν το παν..
R: Αγαπημένοι καλλιτέχνες;
A:..Δε μου αρέσει στην Ελλάδα που βάζουμε ταμπέλες.. γενικά στα πράγματα.. Ο «έντεχνος», ο «ροκ», ο «έτσι», ο «αλλιώς»..Όταν ένα κομμάτι είναι καλό, είναι καλό οτιδήποτε κ αν είναι. Αγαπημένοι καλλιτέχνες είναι πολλοί. Από την ελληνική σκηνή ξέρουμε ποιοι είναι, όλο το «συνάφι» που λέμε.. Κλασική μουσική ακούω πολύ, λόγω και των σπουδών. Τώρα αν σου πω ο Μπαχ, θα με κοιτάνε σαν ούφο (γέλια)…
R: Καθόλου.. Αλήθεια ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που σε ενέπνευσε;
Α: Δύσκολες ερωτήσεις.. (γέλια) Είναι αρκετοί.. Αλλά μου άρεσαν πολύ οι GogolBordello.
R.: Έχει ακουστεί πως ετοιμάζεις δεύτερο δίσκο.
Α.: Κοίτα δεύτερο δίσκο ετοιμάζω, αλλά δεν θα βγει ακόμα. Γιατί είμαι της άποψης ότι πρέπει να δουλευτεί αρκετά. Πιστεύω πολύ στο υλικό. Ετοιμάζω ένα δίσκο, αλλά είναι μια συνεργασία με το παιδικό καλλιτεχνικό εργαστήρι «Ευπαλίνος», που είναι υπεύθυνη η κυρία Μαρία Λιώλη. Κάνουμε χρόνια μεγάλες εκδηλώσεις για παιδιά εργαζομένων, στα παιδικά χωριά SOS..
R: Θα είναι δηλαδή «παιδικός» ο δίσκος?
Α: Θα είναι ένας δίσκος παιδικός, αλλά με μηνύματα και νοήματα. Πριν από κάθε κομμάτι, θα υπάρχει μια μικρή ιστοριούλα, που θα βάζει το παιδί σε ένα θεατρικό παιχνίδι να συμμετέχει στο κομμάτι. Προσπαθούμε με τα παιδιά να γίνει κάτι ουσιαστικό και σύγχρονο.
R: Έχεις σκεφτεί να συνεργαστείς με μουσικούς, άλλου είδους? Ίσως ηλεκτρονικής μουσικής;Θα ήθελες να συνεργαζόσουν με μουσικούς με σκοπό να πειραματιστείς, όπως π.χ. κάνει εδώ και χρόνια η Δήμητρα Γαλάνη; Αυτό στο ρωτώ και με αφορμή το τελευταίο της δίσκο Pixel, που κυκλοφόρησε εδώ και λίγες μέρες, με διασκευές παλιότερων τραγουδιών της από ένα ευρύ φάσμα μουσικών, όπως ImamBaildi, Κωνσταντίνος Βήτα, Μatisse κ.α.;
Α:Ναι. Κοίτα σίγουρα είμαι ανοικτός και γενικά εξελίσσομαι. Για αυτό το λόγο και συνεχίζω τις σπουδές μου, για να γίνομαι καλύτερος σε αυτό που κάνω. Βέβαια δεν είναι μόνο οι σπουδές. Αυτό λέω και στους καινούργιους μουσικούς.. και γενικά.. να δοκιμάζουν πράγματα, να μη τα σνομπάρουν. Έπαιζα αρκετά χρόνια στους δίσκους με τους Locomondo. Τα παιδιά είναι φίλοι μου, κάναμε μαζί περιοδείες.Επίσης, ήμουνα με κλασσικές ορχήστρες στο Δήμο Αθηναίων, στην Έρτ, στα Χρώματα σαν έκτακτος. Πριν αποφασίσω στο που θα καταλήξω, σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό να γίνω σολίστας...ή στις μπουάτ που δούλευα στους Βάτραχους…Έφυγα από το θέμα ε? (γέλια)
R: Αντίθετα, είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα λες. Κάθε ερώτηση γεννά άλλες…
A:Οκ, απλά για εμένα η έννοια της διασκευής πρέπει να είναι ουσιαστική. Ας πούμε μου είπανε πως έκανα διασκευή την «Γοργόνα» γιατί είναι μόδα (άκου το τραγούδι εδώ).Όχι, αν ακούσει κανείς το κομμάτι είναι ουσιαστική διασκευή. Δηλαδή το «βάζω μια λούμπα» από κάτω, και μια κιθάρα λίγο θολή, και ένα μπιτάκι για εμένα δεν είναι διασκευή. Δεν είναι για εμένα καλός μουσικός, αυτός που κάνει αυτή τη διασκευή.Στην διασκευή πρέπει να αλλάξεις στυλ, να αλλάξεις δομές, να αλλάξεις πράγματα, για να είναι ουσιαστική και πετυχημένη. Είμαι ανοικτός σε προτάσεις, αρκεί να είναι ουσιαστική η δουλειά. Όχι να γίνει κάτι, για να γίνει, όπως γίνεται ως συνήθως..
R: Έχεις αρχίσει περιοδεία με συναυλίες για το καλοκαίρι;
A: Ναι κάνω ήδη περιοδεία με συναυλίες με την μπάντα μου. Παράλληλα είναι και το μεγάλο σχήμα που είμαστε: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Σταρόβας, η αφεντιά μου και είναι μαζί μας η Ζίνα Αρβανιτίδη.
R:Ποια είναι η άποψη σου για το download?
Α: (γέλια)..Κοίτα αν πω πως δεν κατεβάζω θα είμαι ψεύτης, όλοι κατεβάζουμε..Αλλά όμως ότι μου αρέσει, πάω και το αγοράζω ακόμα. Σαφώς θα έπρεπε τα cdsνα είναι φθηνότερα, αλλά ουσιαστικά από όλα αυτά ο μόνος ζημιωμένος είναι ο κάθε καλλιτέχνης. Γιατί όπως ξέρουμε οι εταιρίες σκότωσαν τη μουσική, έτσι? Όχι η πειρατεία.
R: Για το διαδίκτυο γενικότερα; Πιστεύεις πως οι νέοι άνθρωποι, θα πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους, αυτό το νέο δυναμικό μέσο και να το εκμεταλλευτούν δημιουργικά, να εκφραστούν μέσω αυτού? Όπως εν προκειμένω το blogging?
Α: Ναι σίγουρα!Και προσωπικά ως καλλιτέχνης με έχει βοηθήσει το διαδίκτυο, με την έννοια καθαρά της δουλειάς.Για παράδειγμα εμένα δεν με παίζουνε τα μέσα (και πάλι καλά ας πούμε), με παίζουν όμως στις πορείες. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό για εμένα. Ή βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου (τα κακά, τα καλά σχόλια τους), στο youtube, στο myspace, στο facebook. Παιχνιδάκια δεν έχω παίξει ποτέ στο facebook, γιατί δεν έχω το χρόνο. Γιατί δουλεύω και σε ωδείο, κάνω μαθήματα. Ξέρεις όταν σε βλέπουν στην τηλεόραση, νομίζουν πως έχεις και λεφτά.. Αλλά εγώ ακόμα χρωστάω την παραγωγή του δίσκου στις τράπεζες..
R:Τι σου γεμίζει τις μπαταρίες;
Α: Τις μπαταρίες μου γεμίζουν οι διακοπές, μόνο που δεν κάνω ποτέ..
R:Ποτέ;…
Α:Αλήθεια.. Δεν προλαβαίνω.. έχω να κάνω διακοπές αρκετά χρόνια.. πέρα από ένα, δυο διήμερα.. Αλλά τι εννοώ «διακοπές».. Να πάω στην μέση του πουθενά με 5-6 φίλους, δυο σκηνές, φωτιά, κιθάρες, ψάρεμα. Αυτό είναι για εμένα διακοπές.
R:Τέλεια!.. Ας μιλήσουμε λίγο για την πόλη.. Τελευταία διακρίνεται μια έντονη, σε σχέση με το παρελθόν, κινητοποίηση από τους πολίτες, ευαισθητοποίησης για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνουν οι πολίτες; Έφτασε η στιγμή «να πάρουμε την πόλη» στα χέρια μας;
A: Κοίτα χωρίς να μιλάω κομματικά ή πολιτικά – άλλωστε στις μέρες μας δεν νομίζω πως υπάρχουν ιδεολογίες, έχουμε πάει σε μια ευθεία γραμμή - προσωπικά δηλαδή είμαι κοντά σε κάποια πράγματα, αλλά δεν συμφωνώ απόλυτα με κανένα. Βασικό λοιπόν για εμένα, για να πάρουμε που λέμε την «πόλη στα χέρια μας», πρέπει να αρχίσουμε από τα καθημερινά. Να σεβόμαστε τον διπλανό μας. Με την έννοια, ότι ας πούμε εγώ ποτέ δεν διπλοπαρκάρω σε κίνηση να «κλείσω» όλους τους υπόλοιπους, ποτέ δεν θα πετάξω από το παράθυρο κάτι, θα προσέξω τον μοτοσικλετιστή, όλα από εκεί ξεκινάνε!
Α: Ναι, ναι σαφώς! Ξέρω, είχα πάει και μάλιστα είχα και φίλους που συμμετείχανε. Αυτά είναι σίγουρα θετικά. Αλλά πρέπει ο καθένας να κάνει μια αυτοκριτική, γιατί διαφορετικά το να κάνεις μια κίνηση και μετά στην καθημερινή σου ζωή να την ακυρώνεις..Είναι απλά τα πράγματα. Θα μου πεις όταν δεν υπάρχει μια ομαδική κινητοποίηση; Ναι, αλλά.. Πάρε το ποδήλατο, πάρε το λεωφορείο.. Ξέρεις…
R: Με την κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα, ποια πιστεύεις πως είναι η λύση; Ίσως η αποκέντρωση; Η προστασία και η ανάδειξη της περιφέρειας;…
Α:Σαφώς είναι η αποκέντρωση. Εγώ ευελπιστώ να κάνω κάποια στιγμή πράξη την αποκέντρωση, αλλά λόγω της δουλειάς, ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Και σε αυτή την παγίδα είναι όλοι.. Βέβαια δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει.Αναλόγως την δουλειά.Η δική μου η δουλειά, καλώς ή κακώς, είναι εδώ.
R: Το έχεις στο μυαλό σου μελλοντικά για κάποια στιγμή;
Α:Ναι μελλοντικά σίγουρα το έχω.. διαφορετικά θα φρικάρω.. (γέλια) Με την οικογένεια μου το πράξαμε αυτό. Φύγαμε από την Αθήνα και πήγαμε στην Κερατέα, όπου εκεί δεν μείναμε στην πόλη. Πήγαμε σε ένα λόφο, εμείς και τα τσακάλια (γέλια).. Είναι απίστευτο το να ξυπνάς, να κοιμάσαι, να είσαι δίπλα στην φύση..
"..νέα παιδιά που στις μέρες μας αγωνίζονται, φυλάνε σκοπιές, κατεβαίνουν στους δρόμους, που έχουνε ερεθίσματα, που δεν κάθονται ας πούμε μπροστά από μία τηλεόραση να δούνε «τι φοράει ο ένας και ο άλλος» και «με ποιον τα έφτιαξε ο ένας και ο άλλος».. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό.."
Photo by Roadartist
R: Είναι γνωστό το οικολογικό έγκλημα που σχεδιάζει η κυβέρνηση για την δημιουργία ΧΥΤΑ στον Αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου Κερατέας.Μαθαίνω και προς τιμή σου, πως διοργανώνεις και μάλιστα είσαι ο υπεύθυνος του 1ου Φεστιβάλ Οβριοκάστρου Κερατέας.Εκεί λοιπόν που οι πολιτικοί θέλουνε να φέρουνε σκουπίδια, καταστρέφοντας και απαξιώνοντας ένα κατάφυτο αρχαιολογικό χώρο, εσύ με άλλους νέους καλλιτέχνες φέρνετε τον πολιτισμό; Αντίσταση, απάντηση με πολιτισμό και τραγούδια;
Α: Να εξηγήσω πώς συμμετείχα σε αυτή την κατάσταση.. Γνωρίζω χρόνια για το θέμα. Είχα ανέβει πέρσι στο Οβριόκαστρο σε ένα πάρτυ που είχε κάνει το τοπικό συμβούλιο νέων.Αυτό που είδα, το συγκινητικό, που το αναφέρω και στο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ήταν νέα παιδιά που στις μέρες μας αγωνίζονται, φυλάνε σκοπιές, κατεβαίνουν στους δρόμους, που έχουνε ερεθίσματα, που δεν κάθονται ας πούμε μπροστά από μία τηλεόραση να δούνε «τι φοράει ο ένας και ο άλλος» και «με ποιον τα έφτιαξε ο ένας και ο άλλος».. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό! Πραγματικά αυτό με ώθησε να αναμειχθώ ενεργά. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι αρκετά καλό.
R: Οι ημερομηνίες του Φεστιβάλ?
Α: Στις 15-19 Ιουλίου. Προσπαθούμε να στήσουμε το 1ο Φεστιβάλ στο αρχαιολογικό χώρο Οβριοκάστρου, μαζί με το τοπικό συμβούλιο νέων, με ελεύθερη είσοδο. Με τη συμμετοχή μεγάλων καλλιτεχνών και πολλών νέων συγκροτημάτων. Θα θέλαμε να γίνει θεσμός, να είναι ένα βήμα για νέες θεατρικές ομάδες, χορευτικές, θέατρο δρόμου, συναυλίες, αλλά για νέους ανθρώπους. Ένα βήμα για τους νέους. Εφέτος είναι μια συναυλία διαμαρτυρίας.Εγώ σαν καλλιτέχνης αυτό μπορώ να κάνω.Τώρα ο καθένας κάτι μπορεί να κάνει.. Και μόνο η παρουσία του αυτές τις μέρες ή άλλες μέρες εκεί είναι σημαντικό.
R: Πέρσι είχα βρεθεί στην συναυλία που είχε διοργανωθεί και ήταν πραγματικά μαγευτικά..
Α: Ναι όσοι είχανε έρθει, όλοι μαγεύτηκαν.Είναι σημαντικό να έρθει εκεί κόσμος, να δει το χώρο..Δε μιλάμε για σκουπίδια εκεί, γιατί παίρνουμε ως δεδομένο ότι το Οβριόκαστρο είναι αρχαιολογικός χώρος!
R: Κλείνοντας.. Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον?
Α: Όνειρο είναι να μπορώ να ζω από αυτό που κάνω. Να είδες πως επανερχόμαστε στο download?.. Ναι όλοι κατεβάζουν μουσική, αλλά ουσιαστικά στο τέλος την «πληρώνουν» οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες. Γιατί όταν δε μπορείς να ζήσεις από αυτό που κάνεις, εκεί είναι τα δύσκολα...Ας αναρωτηθούμε λοιπόν γενικότερα…
R: Σε ευχαριστώ πολύ, καλή επιτυχία σε ότι κάνεις, γιατί πραγματικά σου αξίζει!
Α: Ωραίες ερωτήσεις, εγώ σε ευχαριστώ πολύ.
Αξίζει να δείτε το παρακάτω video, απλά για να πάρετε μια 'γεύση'... Ο τίτλος του είναι φυσικά χιουμοριστικός...
